Honoris Causa

Urodził się 10 czerwca 1922 roku w Niedrzakowie. Ukończył studia w 1953 roku w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie. Od 1971 r. związany z bydgoską Filią Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Był jednym z twórców Wydziału Rolniczego i pierwszym demokratycznie wybranym rektorem w kadencji 1981-1984. Zainteresowania naukowe prof. Grabarczyka koncentrowały się na zagadnieniach związanych z gospodarką wodną gleby i roślin oraz na technikach i efektach nawadniania roślin polowych. Zmarł 16 listopada 2003 roku.

Urodził się 29 listopada 1932 roku w Wągrowcu. W 1954 roku ukończył studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu. Pracował w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym w Swadzimiu, a od 1962 r. w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin WSR w Poznaniu. Na macierzystej uczelni pełnił wiele ważnych funkcji, do prorektora włącznie. W swojej  działalności naukowej bada uwarunkowania biologiczne i agrotechniczne roślin uprawnych, szczególnie kukurydzy, oraz wpływ czynników środowiskowych i agrotechnicznych na wielkość i jakość plonu oraz efektywność ekonomiczną produkcji tej rośliny.

Urodził się 28 grudnia 1913 roku w Warszawie. W 1948 r. ukończył studia na Wydziale Rolnym w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Od września 1971 roku związany z bydgoską Filią Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Przez 20 lat budował i wspomagał Wydział Zootechniczny uczelni. Prof. Załuska koncentrował swoje zainteresowania naukowe wokół hodowli i genetyki owiec i koni. Jako pierwszy w Polsce przeprowadził badania nad użytkowym krzyżowaniem owiec. Rozwinął badania analityczno-rodowo­dowe oraz badania nad spokrewnieniem pogłowia stadnin mazurskich konia wielkopolskiego. Zmarł 20 lipca 2014 roku.

Urodził się 5 stycznia 1934 r. w Zatorze. Ukończył studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Kieruje Ka­tedrą Drobiarstwa na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim. W działalności prof. Farugi zaznaczają się trzy główne kierunki badawcze: racjonalizacja żywienia drobiu, wydajność i użytkowanie krajowych odmian gęsi oraz hodowla i technologia wychowu i chowu indyków. Przyczynił się do doskonalenia wartości hodowlanej i użytkowej drobiu metodami genetyki populacji, określenia wpływu żywienia na cechy reprodukcyjne i mięsne drobiu. Razem z zespołem wyhodował indyki wama. Uchronił też przed wyginięciem rodzimą gęś biłgorajską. Zmarł 30 października 2018 roku.

Urodził się 18 marca 1921 r. w Krakowie. W latach 1941-44 był żołnierzem AK Lwów. Studia rozpoczęte w 1939 roku na Politechnice Lwowskiej ukończył w 1946 roku w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W latach 1945-1947 pracował w AGH w Krakowie. W 1947 r. przeniósł się do Bydgoszczy. Pracował w kierownictwie Zakładów Energetycznych i jako nauczyciel w technikach zawodowych. Współtworzył Wieczorową Szkołę Inżynierską w Bydgoszczy, gdzie pracował do 1957 roku, następnie w latach 1954-1991 – na Politechnice Krakowskiej. Był uznanym naukowcem w dziedzinie obróbki skrawaniem i narzędzi. Zmarł 5 marca 2008 roku.

Urodził się 2 stycznia 1927 r. w Postawach na Wileńszczyźnie. W 1950 roku ukończył ówczesną Szkołę Inżynierską w Poznaniu, a następnie w roku 1955 Politechnikę Poznańską. Pracę naukową na stanowisku asystenta rozpoczął już w 1950 roku w Katedrze Silników Spalinowych u prof. Bolesława Orgelbranda. Z Poznaniem i Politechniką Poznańską związał całą swoją karierę zawodową, naukową i działalność społeczną. Pełnił tam funkcję prorektora ds. nauki (1968-1972), rektora (1972-1981) i dyrektora Instytutu Maszyn Roboczych (1972-1980). Był wybitnym specjalistą z zakresu budowy i eksploatacji maszyn.
Zmarł 29 października 2010 roku.

Urodził się 1 stycznia 1926 roku w Puławach. W czasie wojny wyróżnił się bohaterską działalnością patriotyczną. W 1951 roku ukończył Wydział Rolniczo-Leśny Uniwersytetu w Poznaniu. Od 1969 roku pracował w Zamiejscowym Oddziale Wydziału Rolniczego Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, przekształconym w byd­goską Filię WSR. Tworzył od podstaw Katedrę Szczegółowej Uprawy Roślin.Profesor Sypniewski był wybitnym znawcą hodowli i uprawy roślin pastewnych, w tym głównie strączkowych, twórcą bydgoskiej szkoły naukowej uprawy roślin. Zmarł 4 marca 2009 roku.

Urodził się 5 grudnia 1948 roku w Guźlinie. Absolwent ówczesnej Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (1971). Kierował Katedrą Agrotechnologii i Zarządzania Produkcją Rolniczą Wydziału Kształtowania Środowiska i Rolnictwa Uni­wersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Był wybitnym specjalistą z zakresu uprawy roślin zbożowych i oleistych. Pod kierunkiem profesora Budzyńskiego powstała szkoła naukowa, w której stworzono podstawy nowoczesnej uprawy rzepaku i zbóż ozimych w północno-wschodniej Polsce. Zmarł 6 września 2018 roku.

Urodził się 7 grudnia 1938 roku w Smolarach. Jest absolwentem Wydziału Maszynowego Politechniki Gdańskiej z 1961 roku. W 1966 roku rozpoczął pracę w Wyższej Szkole Inżynierskiej. Pełnił funkcję rektora uczelni w kadencji 1990-1993. Zainteresowania naukowe prof. Szali dotyczą problematyki badań zmęczeniowych materiałów i konstrukcji oraz zagadnień konstrukcji maszyn i urządzeń. Jest twórcą oryginalnych metod programowanych badań trwałości zmęczeniowej elementów konstrukcyjnych oraz oryginalnych hipotez sumowania uszkodzeń zmęczeniowych.

Urodził się 10 października 1936 w Stuttgarcie. Jest specjalistą od katalizy heterofazowej i chemii powierzchni. Dyplom z fizyki uzyskał w 1961 roku na Uniwersytecie w Stuttgarcie. Pracował w Uniwersytecie Technicznym w Monachium, gdzie w 1965 roku uzyskał stopień doktora. Jego najbardziej znane prace dotyczyły określenia szczegółowych mechanizmów molekularnych reakcji mających miejsce podczas katalizy heterogenicznej. W trakcie swoich badań odkrył istnienie reakcji oscylacyjnych na powierzchni platyny i przy pomocy elektronowego mikroskopu skaningowego wykonał jako pierwszy obrazy oscylacyjnych zmian na powierzchni, które były dowodem na zachodzenie tych reakcji. Profesor Ertl jest laureatem wielu nagród naukowych. W dniu swoich 71. urodzin, otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za badania procesów chemicznych zachodzących na powierzchni ciał stałych.

Urodził się 10 marca 1938 we Lwowie. Ukończył w 1963 studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. W 1989 otrzymał tytuł profesora nauk rolniczych. Od lat 60. zawodowo związany z krakowskim Instytutem Zootechniki.. W 2002 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Był przedstawicielem nielicznej grupy naukowców europejskich łączących badania z zakresu zastosowań określonych modeli matematycznych z potrzebami praktycznej hodowli zwierząt gospodarskich. Stworzył polski model doskonalenia genetycznego zwierząt z wykorzystaniem nowoczesnych technik informatycznych. Był autorem lub współautorem stosowanych w Polsce metod oceny wartości hodowlanej trzody chlewnej w zakresie jej wszystkich cech użytkowych. Posiada istotny dorobek z zakresu wykorzystania osiągnięć genetyki molekularnej w praktycznej hodowli. Za zasługi na rzecz rozwoju nauk rolniczych w Polsce został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem "Honoris Gracia" , a także wieloma innymi medalami i wyróżnieniami. Zmarł 2 września 2014 r.

Profesor Jerzy Ziółko urodził się29 listopada 1934 roku w Radomiu. Studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego PG, tytuł mgr. inż. budownictwa uzyskał w specjalności konstrukcje budowlane i inżynierskie. Pierwszym zakładem pracy prof. Ziółki było Poznańskie Przedsiębiorstwo Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych MOSTOSTAL, gdzie był zatrudniony początkowo jako inżynier budowy, później jako główny inżynier Kierownictwa Grupy Robót w Gdańsku (do 1963 roku). Jednocześnie pracował na macierzystej uczelni jako asystent techniczny w Katedrze Budownictwa Stalowego. Od 1963 roku do 2005 roku związany był z PG, piastując stanowiska od starszego asystenta do profesora zwyczajnego. W tym czasie pełnił na uczelni funkcje m. in.: dyrektora Instytutu Budownictwa Lądowego, prodziekana ds. kształcenia, a następnie ds. nauki, kierownika Katedry Konstrukcji Metalowych, redaktora Publikacji Naukowych Wydawnictw PG, był również członkiem Senatu uczelni. Od 1998 roku wykładał jednocześnie i wykłada do dziś na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Techniczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Jerzy Ziółko jest autorem 184 publikacji (w tym indywidualnym autorem czterech książek i współautorem 10), na konferencjach naukowych w kraju wygłosił 119 referatów, a na konferencjach za granicą 37 referatów.

Urodził się 17 lipca 1958 r. w Bydgoszczy. W roku 1981 r. ukończył studia na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w roku 1999 studia podyplomowe z zakresu finansów i marketingu w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. 21 stycznia 1983 r. podjął pracę w PESA Bydgoszcz SA, wówczas jeszcze Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego, początkowo na stanowisku samodzielnego pracownika, specjalisty, poprzez głównego specjalistę ds. ekonomicznych – aż do dyrektora generalnego – prezesa zarządu. Od 1997 r. jest członkiem zarządu firmy, natomiast 5 sierpnia 1998 r. powołany został do pełnienia funkcji prezesa PESY. Pod jego kierownictwem firma dokonała niespotykanej na skalę krajową trudnej transformacji upadających Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego na samodzielnego lidera w zakresie produkcji pojazdów szynowych, jednego z najbardziej innowacyjnych przedsiębiorstw produkcyjnych w kraju. Tomasz Zaboklicki jest uznawany przez specjalistów z branży kolejowej za głównego twórcę rynkowego sukcesu firmy Pesa Bydgoszcz SA. Nagrody i wyróżnienia indywidualne uzyskane dotychczas przez doktora honoris causa UTP Tomasza Zaboklickiego.

Emerytowany Profesor Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach. Jest twórcą i wieloletnim kierownikiem Katedry Gleboznawstwa i Chemii Rolniczej tej uczelni. Kontakty naukowe, staże i wizyty Prof. Kalembasy w wielu ośrodkach w kraju i za granicą (Szwecja, USA, Wielka Brytania, Niemcy, Rosja) przyczyniły do pogłębienia i rozszerzania Jego wielokierunkowej wiedzy. Jest autorytetem w zakresie badań gleboznawczo-środowiskowych nad procesami fizycznymi i chemicznymi w ekosystemach rolniczych i przyrodniczych. Dzięki Jego pracom naukowym znacząco została poszerzona wiedza, m.in. o możliwościach bezpiecznej dla środowiska glebowego utylizacji odpadów organicznych w przestrzeni rolniczej i przyrodniczej. Dorobek naukowy Prof. Kalembasy obejmuje blisko 500 opracowań naukowych. W tej liczbie znajduje się 372 oryginalnych prac twórczych i kilkanaście monografii. Profesor jest promotorem 14 prac doktorskich, autorem lub współautorem ośmiu podręcznikó i skryptów, twórcą 8 patenetów oraz kilkudziesięciu recenzji wniosków o tytuł i stopnie naukowe. Jego dokonania naukowe znalazły uznanie w krajowym środowisku naukowym i gopospodarczym, czego wyrazem są liczne odznaczenia państwowe, resortowe, regionalne i uczelniane, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Urodził się w 1953 r. W 1977 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Zootechnicznym ówczesnej Akademii Rolniczej w Poznaniu. Od tamtego czasu kariera zawodowa Profesora jest związana z tą jednostką naukową. W 1984 r. decyzją Rady Wydziału Zootechnicznego AR w Poznaniu otrzymał stopień naukowy doktora nauk rolniczych w dyscyplinie zootechnika, specjalizując się w żywieniu zwierząt i paszoznawstwie. W 1996 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a następnie w roku 2003 tytuł naukowy profesora. Przez ponad 40 lat życia zawodowego zajmował się problematyką żywienia zwierząt, w szczególności drobiu. Jest uznanym autorytetem z tego zakresu w kraju i za granicą. Podejmowane przez Profesora problemy badawcze miały utylitarny charakter dla przemysłu paszowego i polskiego rolnictwa. Do najważniejszych osiągnięć należą m.in. opracowanie wdrożenia produkcji pasz pełnoporcjowych dla drobiu, prace dotyczące struktury komponentów paszowych, wdrażanie nowych komponentów paszowych, ich uszlachetniania i wzbogacania w celu poprawy strawności i wykorzystania oraz koordynowanie prac nad „bezpieczeństwem białkowym kraju”. Jest autorem i współautorem ponad 300 opracowań naukowych, w tym 100 oryginalnych prac twórczych opublikowanych w najbardziej renomowanych czasopismach naukowych, ponad 10 podręczników oraz szeregu monografii i opracowań popularnonaukowych dla praktyki rolniczej. Zrealizował szereg projektów badawczych pozyskanych drogą konkursową 9 krajowych, 2 finansowane w ramach Programu Ramowego Unii Europejskiej. Prof. dr hab. inż. Andrzej Rutkowski uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Żywieniowego i Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, Międzynarodowego Towarzystwa Fizjologii Żywienia. Był ekspertem ds. Ustawy o Środkach Żywienia Zwierząt i członkiem Komisji ds. paszowych przy Ministrze Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Od 2003 r. nieprzerwanie jest Prezydentem Polskiego Oddziału Światowego Stowarzyszenia Wiedzy Drobiarskiej. Profesor to postać o wybitnych cechach organizacyjnych kierująca Katedrą Żywienia Zwierząt i Paszoznawstwa Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu i stacją doświadczalną żywienia zwierząt w Gorzyniu wykreował swoistą międzynarodową szkołę nauk o żywieniu zwierząt i wypromował kadrę naukową. Profesor Andrzej Rutkowski zmarł 13 stycznia 2020.

Urodził się 14 października 1951 roku w Przybranowie (województwo kujawsko-pomorskie, powiat aleksandrowski), w rodzinie o wieloletniej tradycji patriotycznej, od pokoleń zamieszkałej na Kujawach. W roku 1969 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Nieszawie. W roku 1974 pod kierunkiem profesora Antoniego Basińskiego z Uniwersytetu Stefana Batorego, a później z UMK ukończył studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, uzyskując tytuł magistra chemii na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii. Przez cały okres swojej wieloletniej pracy zawodowej był związany z kierowaną obecnie przez niego firmą SOLBET oraz produkowanym betonem komórkowym. Po ukończeniu studiów w 1975 roku został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Przemysłu Betonów „Prefabet” Solec Kujawski (obecnie SOLBET) poczynając od stanowiska kierownika działu produkcji. W latach 1980-1981 był etatowym działaczem i równocześnie przewodniczącym Komisji Zakładowej ruchu społecznego Solidarność. W wyniku represji stanu wojennego przez okres kilku miesięcy pracował na stanowisku fizycznym. W połowie 1982 roku zaproponowano mu stanowisko mistrza w dziale energetycznym. W latach 1982-1984 ukończył dwuletni kurs i zdobył wszelkie kwalifikacje dozorowe i eksploatacyjne do pracy w różnego rodzaju wydziałach energetycznych

Prof. zw. dr hab. inż. Ryszard Tadeusiewicz urodził się 5 maja 1947 r. w Środzie Śląskiej. W 1971 roku ukończył z wyróżnieniem studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Akademii Górniczo Hutniczej. Dodatkowo studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, na którym potem okresowo pracował jako profesor i kierownik Zakładu Biocybernetyki oraz Zakładu Biostatystyki i Informatyki Medycznej. Przeszedł ponadto gruntowne studia w zakresie metod matematycznych i informatycznych w ekonomii, uzyskując w efekcie pełne prawa profesora Akademii Ekonomicznej (obecnie Uniwersytetu Ekonomicznego) w Krakowie. Od kwietnia 1971 roku całkowicie poświęcił się pracy naukowej związanej z biocybernetyką, automatyką i informatyką, osiągając kolejno w 1975 roku stopień naukowy doktora, w 1981 roku - doktora habilitowanego, w 1986 roku - profesora, a w 1991 roku - profesora zwyczajnego nauk technicznych wszystkie w AGH.

J. K. Kowal urodził się 25 lipca 1949 roku w Krakowie. Jest absolwentem krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej. Dyplom mgr. inż. automatyka otrzymał w 1973 roku. W 1982 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, natomiast w roku 1990 – doktora habilitowanego. W 1996 roku uzyskał tytuł naukowy profesora, a w 2000 roku został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego.

Pełnił liczne funkcje kierownicze w macierzystej Uczelni. W latach 1994–2015 był kierownikiem Katedry Automatyzacji Procesów, w 1990 roku powołany na prodziekana Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych. W latach 1992-1996 pełnił funkcję prodziekana, następnie dziekana – w latach 1996-1999 i 2005-2012 - Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. W 1999 roku mianowany na prorektora ds. nauki, natomiast w latach 2002-2005 pełnił funkcję prorektora ds. badań naukowych AGH. Od 1996 r. był członkiem Senatu AGH, przewodniczył Senackim Komisjom ds. Statutowo-Regulaminowych oraz Senackiej Komisji ds. Pracowniczych. Był członkiem Rady Związku Uczelni „InnoTechKrak”. Pełnił funkcję przewodniczącego Rektorskiej Komisji ds. Polityki Kadrowej.

W latach 2005-2012 przewodniczył Kolegium Dziekanów Wydziałów Mechanicznych Polskich Uczelni Technicznych, aktualnie jest honorowym przewodniczącym tego Kolegium. W 2012 r. został wybrany na członka Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, gdzie pełnił funkcję sekretarza, a następnie wiceprzewodniczącego Zespołu VI Nauk Technicznych. Od 2019 r. jest członkiem Rady Doskonałości Naukowej oraz przewodniczącym Zespołu II Nauk Inżynieryjno-Technicznych.

Zainteresowania badawcze prof. Janusza Kowala osadzone są w przestrzeni rozwiązań problemów naukowych wibroakustyki, sterowania w układach mechanicznych, dynamiki maszyn, sterowana drganiami. Jest autorem ponad 200 artykułów naukowych opublikowanych w prestiżowych czasopismach, 10 monografii oraz dwutomowej pozycji Podstawy automatyki, a także 14 patentów.

Do najważniejszych osiągnięć naukowych należy zaliczyć pionierskie opracowania z zakresu metod aktywnych redukcji drgań zakłócających prawidłowe funkcjonowanie urządzeń. Efektem tychże prac są oryginalne rozwiązania konstrukcyjne, które znalazły zastosowanie w praktyce. Jest promotorem 11 zrealizowanych rozpraw doktorskich, recenzentem wielu postępowań doktorskich, habilitacyjnych i wniosków o nadanie tytułu profesora. Kierował 15 projektami badawczymi finansowanymi ze środków KBN, MEIN, NCN i NCBR. Utrzymuje i rozwija szeroką współpracę z wieloma liczącymi się ośrodkami naukowymi.

Profesor Janusz Kowal jest członkiem wielu organizacji i komitetów naukowych, m. in.: Board of Directors amerykańskiego International Institute of Acoustic and Vibration, Komitetu Mechaniki PAN Komitetu Budowy Maszyn PAN (w latach 2016-2020 pełnił funkcję przewodniczącego), a także Akademii Inżynierskiej w Polsce. Pracował na rzecz Regionalnego Komitetu Sterującego przy Marszałku Województwa Małopolskiego, był Przewodniczącym Centrum Zaawansowanych Technologii w Małopolsce, członkiem Zespołu ds. Nagród Premiera.

Za działalność na rzecz nauki i gospodarki uzyskał liczne odznaczenia państwowe i międzynarodowe, m. in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Prezydenta Republiki Słowacji.

Jest doktorem honoris causa politechnik: Lubelskiej, Śląskiej, Świętokrzyskiej, Białostockiej oraz Bydgoskiej, a także profesorem honorowym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.