Poczta
USOSweb
Znajdź pracownika
Tłumacz
Вступна кампанія
Rektorzy w historii PBŚ
Urodził się 31 lipca 1905 roku w Wiedniu. Naukę rozpoczął w 1911 r. w Krakowie, potem w Wiedniu. W 1924 r. złożył egzamin dojrzałości w III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie. W tym samym roku wstąpił na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, studiując chemię w Oddziale Matematyczno-Przyrodniczym. Po uzyskaniu absolutorium, w 1928 r. rozpoczął pracę doktorską ("O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte") w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, którą obronił w 1932 r.
Pracował w Zakładach Solvaya w Grodźcu (1932-34) i Zakładach Sodowych Solvaya w Mątwach (1934-39). Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w dywizji gen. Kleeberga. Podczas okupacji pracował w Krakowskiej Fabryce Sody. W 1944 r. rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ.
Po wojnie został dyrektorem Zakładów Sodowych w Mątwach, a w 1948 r. kierownikiem Katedry Chemii Technicznej (później Technologii Chemicznej) na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMK w Toruniu.
W 1951 r. powołany został na organizatora Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy. Funkcję rektora WSI (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951-67). W 1954 r. uzyskał nominację na docenta, w 1958 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1966 r. - profesora zwyczajnego. Do 1975 r. pracował na UMK w Toruniu.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Towarzystwa Naukowego w Toruniu oraz Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. Współpracował w wydaniu prac zbiorowych ("Technologia sody amoniakalnej", "Technologia sody") oraz wynalazczości: regeneracja amoniaku z roztworów soli amonowych, nowy sposób karbonizacji w procesie sodowym. Wypromował 160 inżynierów i magistrów, 12 doktorów i był opiekunem naukowym 6 doktorów habilitowanych.
Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wyróżniony licznymi odznakami honorowymi i nagrodami resortowymi.
Zmarł 22 marca 1980 r. w Poznaniu. Pochowany został na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.
Urodził się 17 sierpnia 1929 r. w Sierpcu. Ukończył matematykę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1950 r. Rozprawę doktorską "Teorie algebr z działaniami o nieskończonej liczbie argumentów" obronił w UMK w 1957 r., a rozprawę habilitacyjną "O wyznaczaniu postaci kongruencji w abstrakcyjnych algebrach z równościowo definiowalnymi stałymi elementami" w tej samej uczelni w 1961r.
W latach 1948-53 pracował w liceach ogólnokształcących w Lipnie i Toruniu. W 1953 rozpoczął pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, zajmując kolejno stanowiska: kierownika Zakładu Algebry Uniwersalnej z Zastosowaniem (1953-68), dyrektora Instytutu Matemtyki (1969-1975), kierownika Zakładu Algebry Uniwersalnej i Informatyki (1975-86) oraz kierownika Studium Podyplomowego z Informatyki od 1986 r.
Jednocześnie w latach 1967-71 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy, pełniąc funkcję prorektora w 1967 r., później rektora w latach 1967-71. W latach 1981-94 zajmował również stanowisko profesora nadzwyczajnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy.
Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Toruńskiego od 1962 r. oraz Polskiego Towarzystwa Matematycznego od 1954 r.
Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk matematycznych uzyskał w 1970 r. Od 1984 r. organizował w Polsce międzynarodowe konferencje z algebry uniwersalnej. Był promotorem 11 prac doktorskich, recenzentem 8 prac doktorskich i 7 habilitacyjnych. Opublikował 35 prac dotyczących problematyki algebry uniwersalnej, podstaw matematycznych informatyki oraz teorii kategorii.
Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, medal Komisji Edukacji Narodowej, nagrodę Ministra NSzWiT II stopnia oraz tytuł honorowy "Zasłużony Nauczyciel PRL".
Zmarł 24 lutego 2018 r. w Toruniu. Pochowany został na cmentarzu św. Jerzego przy ul. Gałczyńskiego w Toruniu.
Urodził się 3 listopada 1915 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Dyplom z radiotechniki uzyskał w 1939 r.
Pracę rozpoczął w 1939 r. jako inżynier elektronik w Wydziale Radiokomunikacji Ministerstwa Poczty i Telegrafów. W latach 1945-1948 pracował Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych. W 1949 r. został powołany na stanowisko dyrektora technicznego Zakładów Wytwórczych Materiałów Teletechnicznych, w których pracował do czasu ich likwidacji w 1951 r. W czerwcu 1952 r. został głównym inżynierem w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, w 1956 r. objął stanowisko zastępcy dyrektora do spraw naukowo-technicznych, a w 1964 r. został dyrektorem naczelnym Instytutu. W roku 1966 został powołany na stanowisko pełnomocnika Rządu d.s. Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, którą to funkcję pełnił do 1971 r. Równocześnie w latach 1966-1969 był dyrektorem Instytutu Maszyn Matematycznych.
Równolegle w latach 1945-1950 był profesorem kontraktowym Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda, a od 1950 r. - wykładowcą i kierownikiem Oddziału Łączności w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie.
W latach 1971 - 1974 był rektorem Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy przekształconej - dzięki Jego staraniom - w Akademię Techniczno-Rolniczą. Był inicjatorem budowy Ośrodka Szkół Wyższych w Fordonie. W 1974 r. został ponownie dyrektorem naczelnym Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji.
Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1948 r.) oraz wiceprzewodniczącym Sekcji Elektroniki i Telekomunikacji SEP (1950-1960). W 1975 r. został wybrany do zarządu Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji, gdzie zajął stanowisko wiceprezesa d.s. naukowo-technicznych. Przez szereg lat był redaktorem naczelnym wydawnictw: ,,Prace PIT", ,,Postępy Radiotechniki" oraz członkiem komitetu redakcyjnego ,,Wiadomości Telekomunikacyjnych".
W 1957 r. otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1962 r. nominację na profesora nadzwyczajnego. W pracach naukowo-badawczych zajmował się urządzeniami radionadawczymi i antenowymi oraz propagacją fal elektromagnetycznych. Jest autorem szeregu publikacji oraz patentów w tym zakresie.
Otrzymał zespołową Nagrodę Państwową I stopnia oraz Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 10 października 1975 r. w Warszawie.
Urodził się 26 stycznia 1916 r. w Tule. Studia w zakresie inżynierii chemicznej ukończył w Politechnice Warszawskiej w 1951 r. W macierzystej uczelni obronił kolejno: rozprawę doktorską "O ruchu ciepła w układzie fluidalnym" w 1957 r. i habilitacyjną "Badania nad przenoszeniem ciepła i masy przy przepływie gazu przez ogrzewaną przeponowo, nieruchomą warstwę wilgotnego materiału ziarnistego" w 1967 r.
Pierwszą pracę podjął w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologiczny, gdzie był zatrudniony w latach 1946-1948. Przez kolejne lata pracował w Politechnice Warszawskiej (1948-1974), gdzie był m.in. współtwórcą Instytutu Inżynierii Chemicznej i dziekanem Wydziału Technologii Chemicznej (1971-1973). Jednocześnie w latach 1951-1957 pracował w Instytucie Chemii Przemysłowej.
W 1974 r. został mianowany pierwszym rektorem Akademii Techniczno-Rolniczej, powstałej po połączeniu WSI z Filią poznańskiej AR, i pełnił tę funkcję do 1981 r. Jednocześnie w latach 1975-1981 był kierownikiem Zakładu Inżynierii Chemicznej ATR.
W 1975 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Był promotorem 8 prac doktorskich oraz autorem i współautorem 20 publikacji naukowych z zakresu inżynierii chemicznej. Należał do wielu towarzystw i organizacji naukowych m.in.: Komitetu Inżynierii Chemicznej PAN (1967-1989), Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał 7 indywidualnych nagród Ministra SWNiT i medal Komisji Edukacji Narodowej.
Zmarł 25 sierpnia 1993 w Warszawie.
Urodził się 10 czerwca 1922 r. w Niedrzakowie koło Kutna. Studia podjął w 1948 r. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, kończąc je w przeniesionej do Olsztyna Wyższej Szkoły Rolniczej w 1953 roku. Rozprawę doktorską "Plonowanie a polowe zużycie wody i transpiracja roślin" obronił w macierzystej uczelni w 1962 r. i w tej samej uczelni uzyskał habilitację w 1968 na podstawie rozprawy "Studia nad potrzebą nawadniania trwałych użytków zielonych okolic Olsztyna".
W 1971 roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie zorganizował i objął kierownictwo Zakładu Melioracji i Agrometeorologii, a następnie Katedry Melioracji i Użytków Zielonych Wydziału Rolniczego naszej Akademii.
W latach 1950-71 pracował w Zakładzie Melioracji i Miernictwa (później Zakładzie Melioracji Rolnych) Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, jako asystent (1950-56), adiunkt (1956-69) i docent (1969-71). W 1971 r. przeniósł się do Bydgoszczy i rozpoczął pracę w filii poznańskiej Wyższej Szkoły Rolniczej, w której był kierownikiem Zakładu Melioracji i Meteorologii do 1974 r. Po połączeniu Filii AR w Poznaniu z WSI i utworzeniu ATR w 1974 r. został kierownikiem Zakładu Melioracji i Meteorologii Instytutu Rolniczego (później Katedry Melioracji i Użytków Zielonych Wydziału Rolniczego ATR), pełniąc tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1993 r. Jednocześnie w latach 1975-81 był prodziekanem Wydziału Rolniczego, a w latach 1981-82 rektorem ATR - po raz pierwszy w historii Uczelni demokratycznie wybranym. Z inicjatywy Profesora Wydział Rolniczy ATR uzyskał w 1984 r. pełne prawa akademickie.
Był członkiem Komitet Uprawy Roślin PAN (1972 -84), Komitetu Melioracji PAN 1978-84), Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego (1956-70) i Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (1971-81). Zorganizował Oddział Bydgoski Polskiego Towarzystwo Nauk Agrotechnicznych (był członkiem zarządu w Bydgoszczy i członkiem Zarządu Głównego).
W 1980 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 roku został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego. W dorobku posiada ponad 170 prac naukowych, w tym 67 oryginalnych samodzielnych i 8 książek oraz 5 patentów. Osiągnięcia dotyczą opracowań: zależności polowego zużycia wody od wysokości plonów i rodzajów gleby, metod pomiaru transplantacji łanu, zależności efektów deszczowania od rodzajów gleby i opadów atmosferycznych oraz metod sterowania deszczowaniem w skali łanu i gospodarstwa na podstawie opadów atmosferycznych. Wypromował 5 doktorów, zrecenzował 11 prac doktorskich i 5 habilitacyjnych.
Uzyskał nagrodę indywidualną MNiSW w 1978 r., odznaczony został Krzyżem Kawalerskim oraz Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1996 roku nadano Profesorowi pierwszy w dziejach ATR tytuł doktora honoris causa.
Zmarł 3 czerwca 2013 roku.
Urodził się 21 kwietnia 1921 w Rokitnie na Ukrainie. Ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej (specjalność teletechnika) w 1951 r. W tej samej uczelni obronił pracę doktorską "Teoria kabla koncentrycznego o izolacji polietylenowo-ferrytowej" w 1960 r.
W latach 1948-82 pracował w Politechnice Gdańskiej, kolejno jako asystent (1948-53), adiunkt (1953-57), zastępca profesora (1957-61), starszy wykładowca (1961-64) i profesor nadzwyczajny (1964-82). Pełnił tam funkcje: p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej (1956-65), kierownika Katedry Teletransmisji (1966-69), dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej (1969-71), kierownika Zakładu Teletransmisji (1972-74) potem Zakładu Teleelektroniki (1974-82), zastępcy dyrektora Instytutu Telekomunikacji (1979-82). Był również w Politechnice Gdańskiej m.in. dziekanem Wydziału Elektroniki w latach 1966-67 i 1971-72.
Jednocześnie w latach 1971-84 pracował w WSI (od 1974 r. ATR) w Bydgoszczy jako profesor nadzwyczajny w Instytucie Telekomunikacji i Elektrotechniki oraz rektor ATR w latach 1984-84.
Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1964 r.
Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji Komitetu Nauki i Techniki, przewodniczącym Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki, członkiem Rady Naukowej Naukowo-Produkcyjnego Centrum Półprzewodników oraz członkiem Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Francaise.
W ramach działalności naukowej i dydaktycznej zajmował się konstrukcją i technologią urządzeń teletransmisyjnych oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb kontroli produkcji w przemyśle elektronicznym i teleelektronicznym. Stworzył w Politechnice Gdańskiej pionierski ośrodek badawczy z zakresu technologii sprzętu elektronicznego i teleelektronicznego oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie nagrodą Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki, otrzymał 4 nagrody indywidualne Ministerstwa SzW oraz nagrodę zespołową Ministra Przemysłu Maszynowego. W 1989 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie.
Zmarł 20 marca 1998 roku.
Urodził się 3 czerwca 1925 we Wrzawach. W 1951 r. ukończył Wydział Rolniczy Uniwersytetu Poznańskiego (obecnie Uniwersytetu Adama Mickiewicza). Rozprawę doktorską "Własności chemiczne czarnych ziem kujawskich na tle środowiska geograficznego" obronił w 1960 r. w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu, a habilitacyjną "Geneza i właściwości gleb uprawnych wytworzonych z gliny zwałowej na Wysoczyźnie Kujawskiej" w tej samej Uczelni w 1968 r.
W latach 1951-69 pracował w Katedrze Gleboznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego (później Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu) na stanowiskach asystenta i adiunkta. W międzyczasie odbył staż naukowy w Rutgers the State University.
Był współorganizatorem bydgoskiej Filii Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, która została powołana w 1969 r. W latach 1969-74 pełnił kolejno funkcje pełnomocnika rektora ds. bydgoskiej Filii, prodziekana i dziekana Zamiejscowego Wydziału Rolniczego WSR w Poznaniu. Z chwilą powołania Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy w 1974 r. pełnił funkcję prorektora ds. nauki w latach 1974-81, prodziekana Wydziału Rolniczego w latach 1981-84, rektora w latach 1984-90 oraz kierownika Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Rolniczym od 1985 r.
Za swoje wybitne osiągnięcia naukowe w 1976 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1985 tytuł profesora zwyczajnego. W dorobku naukowym znajduje się ponad 85 prac monograficznych, rozpraw i artykułów naukowych z dziedziny gleboznawstwa, kartografii, genezy, chemii i fizykochemii gleb. Był promotorem 8 rozpraw doktorskich i 5 habilitacyjnych oraz recenzentem wielu publikacji naukowych i dysertacji. Opiniował dorobek naukowy do uzyskania tytułów profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego wielu pracowników z różnych ośrodków naukowych w Polsce.
Był członkiem krajowych i międzynarodowych organizacji i towarzystwach naukowych m.in.: Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego od 1951 r. (w latach 1979-88 członek Zarządu Głównego), Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego od 1964 r., Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN od 1976 r., Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk od 1963 r., Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego od 1972 r.
Za pracę naukową i organizacyjną został uhonorowany 6 nagrodami ministerialnymi oraz odznaczeniami państwowymi, w tym Krzyżem Komandorskim OOP.
Zmarł 16 stycznia 1995 r. w Bydgoszczy. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Starofarnym w Bydgoszczy.
Urodził się 7 grudnia 1938 r. w Smolarach. W 1961 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej. Pracę doktorską "Zastosowanie wybranych metod aproksymacji losowych zmian naprężeń do wyznaczania trwałości zmęczeniowej" obronił w Politechnice Poznańskiej w 1975 r., a habilitacyjną "Ocena trwałości zmęczeniowej elementów maszyn w warunkach obciążeń losowych i programowych" w Politechnice Warszawskiej w 1981 r.
Od 1966 r. pracuje w Akademii Techniczno-Rolniczej (ówczesnej WSI) na Wydziale Mechanicznym, kolejno na stanowiskach asystenta (1966-67), lektora (1967-69), wykładowcy (1969-75), adiunkta (1975-82), docenta (1982-88), profesora nadzwyczajnego (1988-91), profesora zwyczajnego ATR (1991-98), profesora (od 1998). Od 1982 r. jest kierownikiem Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn na tym wydziale. W latach 1981-84 był prodziekanem ds. nauki Wydziału Mechanicznego. W wyniku wyborów w 1990 r. został rektorem Akademii Techniczno-Rolniczej i pełnił tę funkcję do 1993 r.
Jednocześnie w latach 1985-90 pracował w Politechnice Gdańskiej, najpierw jako docent, następnie profesor nadzwyczajny w Katedrze Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn. Od 1995 jest też zatrudniony jako profesor w Instytucie Lotnictwa w Warszawie.
Był członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1985-90) oraz Komitetu Badań Naukowych, najpierw w Sekcji Mechaniki w Budowie i Eksploatacji Maszyn (1991-97), później Sekcji Eksploatacji, Wibroakustyki i Diagnostyki Maszyn i Systemów (1994-97).
Aktywnie uczestniczy w pracach wielu towarzystw i organizacji naukowych, będąc członkiem m.in.: European Structural Integrity Society, the Society of Experimental Mechanics, Polskiego Komitetu ESIS przy Prezydium PAN, Akademii Inżynierskiej w Polsce, Komitetu Budowy Maszyn PAN (przewodniczący 1993-1999) oraz zarządu Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (wiceprezes 1988-90). Współuczestniczył w powołaniu Polskiego Towarzystwa Pojazdów Ekologicznych, w którym od 1997 r. jest członkiem zarządu.
Za wybitne osiągnięcia naukowe w 1987 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Opublikował ponad 150 prac naukowych z zakresu konstrukcji maszyn, w tym 7 podręczników akademickich i 2 monografie książkowe. Stworzył w środowisku ATR szkołę naukową z zakresu zmęczeniowego pękania materiałów i konstrukcji. Wypromował 7 doktorów, recenzował szereg rozpraw doktorskich i habilitacyjnych oraz dokonał oceny dorobku naukowego 4 kandydatów do tytułu profesora.
Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne został nagrodzony m.in. 5 nagrodami MNiSW i 4 nagrodami MEN, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz wyróżniony Srebrną i Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i Złotą Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej.
Urodził się 26 listopada 1946 r. w Mrocznie. W 1971 r. ukończył chemię w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W macierzystej uczelni obronił w 1979 r. pracę doktorską
"Badanie czułości spektralnej epoksyestrów podstawionych pochodnych kwasu cynamonowego". Habilitację uzyskał w 1990 r. na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie rozprawy "Monomeryczne i polimeryczne pochodne Różu bengalskiego. Synteza, fotochemia i charakterystyka spektroskopowa". Staż naukowy odbył w Centrum Badań Fotochemicznych Uniwersytetu Stanowego w Bowling Green w stanie Ohio (USA) oraz w Karolinska Intitutet w Sztokholmie.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę naukową w Akademii Techniczno-Rolniczej (ówczesnej WSI) na Wydziale Technologii Chemicznej (przemianowanej w 1985 roku na Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej), zajmując kolejno stanowiska asystenta i starszego asystenta (1971-79), adiunkta (1979-90), docenta (1990-91), profesora nadzwyczajnego (1991-2000). Od 1991 roku pełni funkcję kierownika Katedry Fizykochemii i Technologii Związków Organicznych oraz Zakładu Chemii Fizycznej. W latach 1992-93 był prodziekanem ds. nauki Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej. W 1993 r. został wybrany rektorem ATR i pełnił tę funkcję przez 3-letnią kadencję.
Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego oraz Europejskiego Towarzystwa Fotochemicznego (w latach 1994-1998 członek Europejskiego Komitetu Wykonawczego).
Tytuł profesora otrzymał w 1997 roku. Opublikował około 220 prac naukowych z zakresu chemii fizycznej i fotochemii w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz materiałach konferencyjnych. Wypromował 3 doktorów, recenzował 3 rozprawy doktorskie i 2 habilitacyjne.
Za osiągnięcia naukowe został wyróżniony 4 indywidualnymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej oraz doroczną nagrodą Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
Zmarł 9 maja 2010 roku w Bydgoszczy.
Janusz SEMPRUCH urodził się 15 grudnia 1953 roku w Bydgoszczy. Związany zawodowo i naukowo z Uniwersytetem Technologiczno - Przyrodniczym w Bydgoszczy (do roku 2007 Akademia Techniczno-Rolnicza) od 38 lat. Wcześniej przez pięć lat był jej studentem, w okresie studiów brał udział w pracach naukowych prowadzonych w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn. Te doświadczenia zdecydowały o wyborze drogi zawodowej, pozwoliły także na przedstawienie po pięciu latach rozprawy doktorskiej nt.” Rozwój pęknięć zmęczeniowych w cylindrycznych próbkach stalowych w warunkach zmiennego skręcania”. Obrona pracy miała miejsce w roku 1983 na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Częstochowskiej. Praca habilitacyjna na temat: „Kryterium wytrzymałości zmęczeniowej stali konstrukcyjnej 25 CrMo4 w warunkach złożonego stanu naprężenia” oraz dorobek naukowy zgromadzony w okresie do roku 1992 pozwoliły na przystąpienie do kolokwium habilitacyjnego przed Radą Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH w Krakowie i uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn. Postępowanie o nadanie tytułu naukowego przeprowadzone zostało przez Radę Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej; zakończyło się nadaniem tytułu naukowego profesora nauk technicznych w dniu 09.12.2002 roku. Ważnym elementem kształtowania osobowości zawodowej był blisko 2 letni pobyt na RWTH Aachen w latach 1985-87. W okresie tym zatrudniony był w Institut fuer Werkstoffkunde tej Uczelni (na podstawie stypendium DAAD), oraz zarejestrowany jako wolny student (studia „bez zakończenia”) korzystając przez trzy semestry z możliwości brania udziału w wybranych zajęciach i uzyskując stosowne zaświadczenie o zaliczeniu trzech semestrów zajęć z języka niemieckiego. Ważnym także był jednomiesięczny pobyt w Uniwesitaet Paderborn, na podstawie indywidualnego stypendium TEMPUS (1997).
W dorobku naukowym profesora Janusz SEMPRUCHA wyróżnić można kilka grup problemów, wokół których koncentrują się prace i osiągnięcia naukowe. Pierwsze cztery dotyczą w ogólności problematyki oceny trwałości i wytrzymałości zmęczeniowej materiałów i elementów konstrukcyjnych (metalowe tworzywa konstrukcyjne). Badania te koncentrują się w zakresie ograniczonej i nieograniczonej trwałości zmęczeniowej i w sposób szczególny dotyczą problematyki programowanych badań zmęczeniowych (modelowanie obciążeń eksploatacyjnych z wykorzystaniem metod statystycznej oceny przebiegów losowych, ich schematyzacji, budowy programów obciążeń dla wykorzystania w badaniach i obliczeniach, budowa specjalistycznych stanowisk badawczych), wykorzystania opisu zaczerpniętego z mechaniki pękania do oceny trwałości zmęczeniowej na etapie rozwoju pęknięcia zmęczeniowego w warunkach zmiennego skręcania (próbki z ostrym karbem jako inicjatorem pęknięcia, specjalistyczna metodyka i stanowisko badawcze umożliwiające śledzenie prędkości i topografii pęknięcia na próbce cylindrycznej) oraz złożonych – nieproporcjonalnych – stanów obciążeń zmęczeniowych (także złożonych stanów naprężenia i odkształcenia). Aktualnie zainteresowania te dotyczą problematyki estymowania przybliżonych charakterystyk zmęczeniowych z wykorzystaniem istniejącego stanu wiedzy. Prace te bazują na idei sztucznych sieci neuronowych, jak i określeniu zakresów zastosowań znanych metod analitycznych. W tym obszarze realizowana jest
praca z zakresu wykorzystania minipróbek w badaniach zmęczeniowych. Najnowsze publikacje dotyczą też powiązania idei programowanych badaniach zmęczeniowych z modelowaniem przebiegu zmian złożonego stanu obciążeń zmęczeniowych.
Odrębną, możliwą do wyróżnienia grupą zagadnień są problemy związane z modelowaniem (głównie kinematycznym i dynamicznym) urządzeń transportu wewnątrzzakładowego. Modelowanie to ma na celu uzyskanie danych dla procesu projektowo – konstrukcyjnego urządzeń, jak i poprawnej (efektywnej) ich eksploatacji.
Zgromadzony dorobek naukowy mieści się w dziedzinie nauk technicznych, dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn, specjalności podstawy konstrukcji maszyn. Opublikował ogółem185 prac. Jest autorem następujących opracowań zwartych:
Wspomaganie komputerowe projektowania inżynierskiego, podręcznik akademicki, (współautor T. Tomaszewski, A. Cichański), Wydawnictwa Uczelniane UTP Bydgoszcz, 2014,
Metody doświadczalne w zmęczeniu materiałów i konstrukcji, monografia pod redakcja J. Sempruch, Wydawnictwo Naukowe ITE, Radom 2009, ISBN 978-83-7204-804-2.
Podstawy Konstrukcji Maszyn z CAD, Połączenia i elementy podatne, podręcznik akademicki, (współautor T. Piątkowski), PWSZ Piła, 2006, ISBN 83-89795-17-5.
Środki techniczne transportu wewnętrznego, podręcznik akademicki, (współautor T. Piątkowski), Wydawnictwa Uczelniane ATR Bydgoszcz, 2002, ISBN 83-87274-14-3.
Development in machine design and control theory, monografia pod redakcją i przy współautorstwie J. Sempruch, Wydawnictwa Uczelniane ATR Bydgoszcz, 2002 stron 112, ISBN 83-87274-39-9.
Development in machinery design and control. Book 2. Wydawnictwo Uczelniane ATR Bydgoszcz. Zbiór monografii -współredakcja K.Peszyński, 2003 stron 104, ISBN 83-89334-80-1.
„Kryterium wytrzymałości zmęczeniowej stali konstrukcyjnej 25 CrMo4 w warunkach złożonego stanu naprężenia”. Rozprawy nr 51, Wydawnictwo Uczelniane ATR, Bydgoszcz 1992.
Maszynoznawstwo i transport wewnątrzzakładowy. Skrypt ATR, Bydgoszcz 1992, współautorstwo J.Szala i T. Topoliński.
Profesor Janusz SEMPRUCH jest promotorem sześciu zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem w 10 przewodach doktorskich, opiekunem 2 przewodów habilitacyjnych i recenzentem w 8 przewodach habilitacyjnych, 2 postępowaniach o nadanie tytułu naukowego profesora i recenzentem wydawniczym 5 rozpraw habilitacyjnych.
Zespół młodych pracowników nauki kierunkowany przez profesora Semprucha, aktywny w problematyce metod numerycznych, obliczeń zmęczeniowych i komputerowego wspomagania prac inżynierskich, stanowi zaczątek szkoły naukowej w wymienionej problematyce.
Dorobek dydaktyczny jest związany głównie z kierunkiem kształcenia Mechanika i Budowa Maszyn oraz Transport. Prowadził i prowadzi zajęcia z przedmiotów: Podstawy Konstrukcji Maszyn, Podstawy Budowy Maszyn, Technologiczność Konstrukcji, Komputerowe Wspomaganie Projektowania (CAD), Transport Wewnątrzzakładowy. Prowadzi także Seminarium Dyplomowe dla studentów studiów stacjonarnych , specjalność – „konstrukcja maszyn i urządzeń” (studia pierwszego stopnia) oraz „metody komputerowe w projektowaniu układów mechanicznych” (studia drugiego stopnia). Przedmiotem szczególnego zainteresowania jest kształcenie ustawiczne. Swoją erudycję w tym zakresie kształtował reprezentując ATR w latach 1993 – 1996 w SEFI (Societe Europeenne la Formation des Ingenieurs oraz podejmując indywidualne członkostwo w IGIP (International Gesellschaft fuer Ingenieurpaedagogik). Efektem tych kontaktów jest istotne rozszerzenie oferty w zakresie kształcenia ustawicznego. Osiągnięciami w tym obszarze działalności dydaktycznej są:
uruchomienie studium podyplomowego z komputerowego wspomagania prac inżynierskich na Wydziale Inżynierii Mechanicznej, jedenaście lat realizacji (współautorstwo),
poczynając od roku 2003 uruchomienie i kierowanie Studium Doktoranckim na Wydziale Inżynierii Mechanicznej UTP, w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn.
Był i jest organizatorem konferencji naukowych i sympozjów:
Sympozjum naukowe „Zmęczenie i Mechanika Pękania”, organizowane we współpracy z Międzysekcyjnym Zespołem Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji KBM PAN, w 1992 r. – sekretarz Komitetu
Organizacyjnego, w latach 1994, 1996 i 1998 v-ce przewodniczący, a w latach 2000 - 2016 przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Sympozjum,
konferencji naukowej „Postępy w Konstrukcji i Sterowaniu” organizowanej przez Katedrę Sterowania i Konstrukcji Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP, współorganizowanej przez profesora od 1997 do 2009; konferencja skupi każdorazowo około 50 uczestników, gości zagranicznych, przedstawicieli środowisk naukowych Polski, przedstawicieli przemysłu - przewodniczący Komitetu Naukowego.
Był i jest członkiem licznych komitetów naukowych konferencji. Działa w licznych komitetach i towarzystwach naukowych m.in. jest członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN, członkiem a zarazem przewodniczący Międzysekcyjnego Zespołu Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji KBM PAN, członkiem Polskiego Komitetu Teorii Maszyn i Mechanizmów KBM PAN, członkiem ESIS – Europen Structural Integrity Society, członkiem Polskiej Grupy Mechaniki Pękania, członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego oraz SIMP-u.
Poza przedstawionym zarysem działalności naukowej i dydaktycznej istotne znaczenie w życiorysie zawodowym profesora Janusza SEMPRUCHA ma działalność organizacyjna. Był kierownikiem pracowni CAD w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn, prodziekanem ds. nauki na Wydziale Mechanicznym ATR (1993), prorektorem ds. nauki ATR (1993 –1996) i rektorem ATR (1996-2002), kierował Katedrą Sterowania i Konstrukcji (1996 – 2009), od 2009 jest dyrektorem Instytutu Mechaniki i Konstrukcji Maszyn WIM UTP i zarazem kierownikiem Zakładu Metod Komputerowych w tym Instytucie – do roku 2012, członkiem Rady Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP od 1993 oraz członkiem Senatu UTP nieprzerwanie od 1993 do 2012. Od roku 2002 do 2014 związany był także z PWSZ w Pile, z Instytutem Politechnicznym.
Wykraczające poza ramy Wydziału zasługi profesora Janusza SEMPRUCHA dla Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego, związane są z pełnionymi funkcjami prorektora ds. nauki, a przede wszystkim z dwoma kadencjami pełnienia funkcji rektora. Materialnym wyrazem tej aktywności jest budynek Audytorium Novum z salą audytoryjną na ponad 500 miejsc i kompleksem sal dydaktycznych.
Urodził się 7 lipca 1945 r. w Milkuszkach. W 1968 r. ukończył Wydział Rolniczy Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie –Kortowie ( obecnie Uniwersytet Warmińsko-Mazurski). Pracę doktorską „ Reakcja stokłosy uniolowatej (Bromus unioloides H.B.K) na zróżnicowany poziom wilgotności gleby i nawożenia azotem” obronił w 1981r., a habilitacyjną „Wydajność i wartość pokarmowa mieszanek koniczyny perskiej z życicą mieszańcową i westerwoldzką” w Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy ( obecnie Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy) w 1993r. Od 1973 r. do przejścia na emeryturę w 2015r. pracował w UTP na Wydziale Rolnictwa i Biotechnologii, na stanowiskach kolejno od starszego asystenta do profesora zwyczajnego. Pełnił w Uczelni następujące funkcje: kierownik Katedry Agrotechnologii (1996-2015), prodziekan ds. nauki (1993-1996), dziekan (1996-2002), rektor (2002-2008). Pełniąc funkcję rektora przyczynił się m.in. do uzyskania statusu uczelni uniwersyteckiej, współuczestniczył w utworzeniu Regionalnego Centrum Innowacyjności, Wydziału Zarządzania, nowoczesnej hali wegetacyjnej. Uczestniczył w działalności wielu organizacji naukowych, gospodarczych i społecznych w regionie i kraju m.in. w Komitecie Uprawy Roślin PAN- członek(1999-2002)- przewodniczący(2011-2014), Kolegium Naukowym przy Ministrze Rolnictwa i Rozwoju Wsi od 2005r., Państwowej Komisji Akredytacyjnej w 2002r., Konferencji Dziekanów Wydziałów Rolniczych-organizator i pierwszy przewodniczący(1999-2002), Konwencie b. Rektorów Bydgoszczy-przewodniczący(2008-2012), Fundacji Rozwoju Akademii Muzycznej w Bydgoszczy-Fundator od 2009r, Radzie Rozwoju Miasta Bydgoszczy od 2008r. . Opublikował 117 prac naukowych z zakresu technologii uprawy roślin rolniczych i ochrony środowiska. Wypromował trzech doktorów, wykonał kilkadziesiąt recenzji doktorskich, habilitacyjnych, ocen w postępowaniu o tytuł naukowy i trzech na tytuł doktora honoris causa. Uznanie i rozpoznawalność w środowisku naukowym sprawiły, że został wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, nagrodami Ministra Edukacji Narodowej, Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Sportu, wyróżnieniem Rady Polskich Inżynierów w Ameryce Północnej: The Honorary Distinction of the Council to Zbigniew Skinder, Medalem „SOLIDARNOŚCI”- Zasłużony dla Regionu Bydgoskiego, Medalem za Zasługi i Członkostwem Honorowym Naczelnej Organizacji Technicznej, Medalami Wojewody Kujawsko-Pomorskiego i Prezydenta Bydgoszczy za szczególne zasługi dla województwa i miasta.
Urodził się 9.02.1951 r. w Legnicy. Jest absolwentem Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej, który ukończył w 1974 r. uzyskując stopień magistra inżyniera. Stopień doktora uzyskał na Politechnice Gdańskiej w 1983 roku, a doktora habilitowanego na Uniwersytecie Wrocławskim w 1991 r. W styczniu 2016 r. Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria materiałowa.
Na dorobek naukowy prof. Bukaluka składa się 68 opublikowanych oryginalnych prac naukowych, w tym 41 prac w międzynarodowych czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej, a także trzy monografie. Uczestniczył w 47 konferencjach międzynarodowych, prezentując na nich 53 referaty i w 22 krajowych (26 referatów). Swoje osiągnięcia naukowe prezentował także w trakcie 38 seminariów organizowanych na zaproszenie międzynarodowych instytucji naukowych i uczelni zagranicznych, m.in. w ośrodku CERN w Genewie, w Austrii (Technische Universität Wien, Leopold Franzens Universität Innsbruck), Chinach (Ningbo University, Shanghai Institute of Science & Technology) Francji (Universite Joseph Fourier Grenoble, INPG Grenoble, CNRS Grenoble, INPT Toulouse) Niemczech (Universität Kassel, Universität Heidelberg, Fritz-Haber-Institut der Max Planck Gesellschaft, Technische Universität Mannheim, Technische Universität Brandenburg), Rosji (Bauman University Moscow), Szwajcarii (EPFL Lausanne, EPFL Neuchatel) Szwecji (Linköping University, Uppsala University), Tajlandii (Kasetsart University Bangkok), Turcji (Nigde University), Ukrainie (Politechnika w Odessie, Politechnika we Lwowie), USA (Princeton University, Tarleton University).
Prof. Bukaluk był koordynatorem wielu projektów międzynarodowych, realizowanych m.in. w ramach programów: TEMPUS, VISBY, Instytutu Szwedzkiego, Leonardo da Vinci, 6. Programu Ramowego Unii Europejskiej, Deutscheforschungsgemeinschaft, Austriackiego Federalnego Ministerstwa Nauki, Badań Naukowych i Gospodarki. Kierował także czterema grantami badawczymi, (dwa projekty KBN i dwa MNiSzW) finansowanymi w Polsce. W latach 2002-2008 z nominacji Marszałka Województwa kierował pracami przy opracowaniu Regionalnej Strategii Innowacji Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W ramach swojej działalności naukowej prof. Bukaluk odbył również staże naukowe w Technische Universität Wien, CNRS Grenoble, Universite Joseph Fourier Grenoble, University Linköping, Universität Kassel, Leopold Franzens Universität Innsbruck.
Za swoją działalność otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. w 1998 r. wyróżnienie European Training Foundation (ETF) z Turynu za wzorową realizację Projektu TEMPUS-a SJEP-09418-95 (jedno z 21 wyróżnień przyznanych w Unii Europejskiej). W tym samym 1998 r. otrzymał medal za zasługi dla Universite J. Fourier Grenoble I.W latach 1984, 1998, 2009, 2010, 2011, 2013 za swoją działalność został uhonorowany nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2000 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, a w 2005 r. – nagrodę Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego w dziedzinie „Nauka, technologia, postęp techniczny”. W 2010 r. rektor i senat Odlar Yurdu University w Baku przyznały mu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój uniwersytetu i współpracy Polski z Azerbejdżanem. W 2011 r. został laureatem nagrody „Aurea Praxis” Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji za realizację koncepcji
Regionalnego Centrum Innowacyjności przy Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy. W tym samym roku otrzymał nagrodę „Przyjaciel Pracodawcy 2011” Związku Pracodawców RP.
Prof. Antoni Bukaluk w ramach działalności prowadzonej w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. J.J. Śniadeckich w Bydgoszczy przez 9 lat pełnił funkcję dyrektora instytutu, przez 7 lat funkcję prorektora ds. nauki i przez 8 lat funkcję rektora Uniwersytetu. Był autorem koncepcji i walnie przyczynił się do utworzenia Regionalnego Centrum Innowacyjności, Centrum Transferu Technologii i Inkubatora Innowacyjności przy UTP, a także sieci akredytowanych laboratoriów zorganizowanych w Centra Kompetencji wirtualnej sieci Instytutu Autostrada Innowacji i Technologii (IATI - wspólna inicjatywa uczelni technicznych z 2014 r.).
Urodził się w 1955 roku. W 1974 ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Bydgoszczy, natomiast w roku 1979 studia na ówczesnej Akademii Techniczno-Rolniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1986 roku na Politechnice Gdańskiej, tam też habilitował się 12 lat później. Od 1979 roku związany z Uniwersytetem Technologiczno-Przyrodniczym. W 2010 roku uzyskał tytuł profesora nauk technicznych UTP.
Na przestrzeni lat pełnił wiele funkcji na uczelni. Od 1996 roku członek Rady Wydziału Mechanicznego, a także senatu ówczesnej Akademii Techniczno-Rolniczej. Prodziekan ds. Nauki Wydziału Mechanicznego ATR, kierownik Zakładu Inżynierii Biomedycznej, Prorektor ds. organizacji i rozwoju ATR/UTP, Przewodniczący Senackiej Komisji Statutowej, Rektor UTP.
W pracy naukowej specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu inżynierii mechanicznej i inżynierii biomedycznej.
Urodził się 31 lipca 1905 roku w Wiedniu. Naukę rozpoczął w 1911 r. w Krakowie, potem w Wiedniu. W 1924 r. złożył egzamin dojrzałości w III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie. W tym samym roku wstąpił na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, studiując chemię w Oddziale Matematyczno-Przyrodniczym. Po uzyskaniu absolutorium, w 1928 r. rozpoczął pracę doktorską ("O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte") w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, którą obronił w 1932 r.
Pracował w Zakładach Solvaya w Grodźcu (1932-34) i Zakładach Sodowych Solvaya w Mątwach (1934-39). Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w dywizji gen. Kleeberga. Podczas okupacji pracował w Krakowskiej Fabryce Sody. W 1944 r. rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ.
Po wojnie został dyrektorem Zakładów Sodowych w Mątwach, a w 1948 r. kierownikiem Katedry Chemii Technicznej (później Technologii Chemicznej) na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMK w Toruniu.
W 1951 r. powołany został na organizatora Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy. Funkcję rektora WSI (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951-67). W 1954 r. uzyskał nominację na docenta, w 1958 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1966 r. - profesora zwyczajnego. Do 1975 r. pracował na UMK w Toruniu.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Towarzystwa Naukowego w Toruniu oraz Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. Współpracował w wydaniu prac zbiorowych ("Technologia sody amoniakalnej", "Technologia sody") oraz wynalazczości: regeneracja amoniaku z roztworów soli amonowych, nowy sposób karbonizacji w procesie sodowym. Wypromował 160 inżynierów i magistrów, 12 doktorów i był opiekunem naukowym 6 doktorów habilitowanych.
Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wyróżniony licznymi odznakami honorowymi i nagrodami resortowymi.
Zmarł 22 marca 1980 r. w Poznaniu. Pochowany został na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.
Urodził się 17 sierpnia 1929 r. w Sierpcu. Ukończył matematykę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1950 r. Rozprawę doktorską "Teorie algebr z działaniami o nieskończonej liczbie argumentów" obronił w UMK w 1957 r., a rozprawę habilitacyjną "O wyznaczaniu postaci kongruencji w abstrakcyjnych algebrach z równościowo definiowalnymi stałymi elementami" w tej samej uczelni w 1961r.
W latach 1948-53 pracował w liceach ogólnokształcących w Lipnie i Toruniu. W 1953 rozpoczął pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, zajmując kolejno stanowiska: kierownika Zakładu Algebry Uniwersalnej z Zastosowaniem (1953-68), dyrektora Instytutu Matemtyki (1969-1975), kierownika Zakładu Algebry Uniwersalnej i Informatyki (1975-86) oraz kierownika Studium Podyplomowego z Informatyki od 1986 r.
Jednocześnie w latach 1967-71 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy, pełniąc funkcję prorektora w 1967 r., później rektora w latach 1967-71. W latach 1981-94 zajmował również stanowisko profesora nadzwyczajnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy.
Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Toruńskiego od 1962 r. oraz Polskiego Towarzystwa Matematycznego od 1954 r.
Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk matematycznych uzyskał w 1970 r. Od 1984 r. organizował w Polsce międzynarodowe konferencje z algebry uniwersalnej. Był promotorem 11 prac doktorskich, recenzentem 8 prac doktorskich i 7 habilitacyjnych. Opublikował 35 prac dotyczących problematyki algebry uniwersalnej, podstaw matematycznych informatyki oraz teorii kategorii.
Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, medal Komisji Edukacji Narodowej, nagrodę Ministra NSzWiT II stopnia oraz tytuł honorowy "Zasłużony Nauczyciel PRL".
Zmarł 24 lutego 2018 r. w Toruniu. Pochowany został na cmentarzu św. Jerzego przy ul. Gałczyńskiego w Toruniu.
Urodził się 3 listopada 1915 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Dyplom z radiotechniki uzyskał w 1939 r.
Pracę rozpoczął w 1939 r. jako inżynier elektronik w Wydziale Radiokomunikacji Ministerstwa Poczty i Telegrafów. W latach 1945-1948 pracował Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych. W 1949 r. został powołany na stanowisko dyrektora technicznego Zakładów Wytwórczych Materiałów Teletechnicznych, w których pracował do czasu ich likwidacji w 1951 r. W czerwcu 1952 r. został głównym inżynierem w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, w 1956 r. objął stanowisko zastępcy dyrektora do spraw naukowo-technicznych, a w 1964 r. został dyrektorem naczelnym Instytutu. W roku 1966 został powołany na stanowisko pełnomocnika Rządu d.s. Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, którą to funkcję pełnił do 1971 r. Równocześnie w latach 1966-1969 był dyrektorem Instytutu Maszyn Matematycznych.
Równolegle w latach 1945-1950 był profesorem kontraktowym Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda, a od 1950 r. - wykładowcą i kierownikiem Oddziału Łączności w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie.
W latach 1971 - 1974 był rektorem Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy przekształconej - dzięki Jego staraniom - w Akademię Techniczno-Rolniczą. Był inicjatorem budowy Ośrodka Szkół Wyższych w Fordonie. W 1974 r. został ponownie dyrektorem naczelnym Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji.
Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1948 r.) oraz wiceprzewodniczącym Sekcji Elektroniki i Telekomunikacji SEP (1950-1960). W 1975 r. został wybrany do zarządu Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji, gdzie zajął stanowisko wiceprezesa d.s. naukowo-technicznych. Przez szereg lat był redaktorem naczelnym wydawnictw: ,,Prace PIT", ,,Postępy Radiotechniki" oraz członkiem komitetu redakcyjnego ,,Wiadomości Telekomunikacyjnych".
W 1957 r. otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1962 r. nominację na profesora nadzwyczajnego. W pracach naukowo-badawczych zajmował się urządzeniami radionadawczymi i antenowymi oraz propagacją fal elektromagnetycznych. Jest autorem szeregu publikacji oraz patentów w tym zakresie.
Otrzymał zespołową Nagrodę Państwową I stopnia oraz Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 10 października 1975 r. w Warszawie.
Urodził się 26 stycznia 1916 r. w Tule. Studia w zakresie inżynierii chemicznej ukończył w Politechnice Warszawskiej w 1951 r. W macierzystej uczelni obronił kolejno: rozprawę doktorską "O ruchu ciepła w układzie fluidalnym" w 1957 r. i habilitacyjną "Badania nad przenoszeniem ciepła i masy przy przepływie gazu przez ogrzewaną przeponowo, nieruchomą warstwę wilgotnego materiału ziarnistego" w 1967 r.
Pierwszą pracę podjął w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologiczny, gdzie był zatrudniony w latach 1946-1948. Przez kolejne lata pracował w Politechnice Warszawskiej (1948-1974), gdzie był m.in. współtwórcą Instytutu Inżynierii Chemicznej i dziekanem Wydziału Technologii Chemicznej (1971-1973). Jednocześnie w latach 1951-1957 pracował w Instytucie Chemii Przemysłowej.
W 1974 r. został mianowany pierwszym rektorem Akademii Techniczno-Rolniczej, powstałej po połączeniu WSI z Filią poznańskiej AR, i pełnił tę funkcję do 1981 r. Jednocześnie w latach 1975-1981 był kierownikiem Zakładu Inżynierii Chemicznej ATR.
W 1975 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Był promotorem 8 prac doktorskich oraz autorem i współautorem 20 publikacji naukowych z zakresu inżynierii chemicznej. Należał do wielu towarzystw i organizacji naukowych m.in.: Komitetu Inżynierii Chemicznej PAN (1967-1989), Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał 7 indywidualnych nagród Ministra SWNiT i medal Komisji Edukacji Narodowej.
Zmarł 25 sierpnia 1993 w Warszawie.
Urodził się 10 czerwca 1922 r. w Niedrzakowie koło Kutna. Studia podjął w 1948 r. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, kończąc je w przeniesionej do Olsztyna Wyższej Szkoły Rolniczej w 1953 roku. Rozprawę doktorską "Plonowanie a polowe zużycie wody i transpiracja roślin" obronił w macierzystej uczelni w 1962 r. i w tej samej uczelni uzyskał habilitację w 1968 na podstawie rozprawy "Studia nad potrzebą nawadniania trwałych użytków zielonych okolic Olsztyna".
W 1971 roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie zorganizował i objął kierownictwo Zakładu Melioracji i Agrometeorologii, a następnie Katedry Melioracji i Użytków Zielonych Wydziału Rolniczego naszej Akademii.
W latach 1950-71 pracował w Zakładzie Melioracji i Miernictwa (później Zakładzie Melioracji Rolnych) Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, jako asystent (1950-56), adiunkt (1956-69) i docent (1969-71). W 1971 r. przeniósł się do Bydgoszczy i rozpoczął pracę w filii poznańskiej Wyższej Szkoły Rolniczej, w której był kierownikiem Zakładu Melioracji i Meteorologii do 1974 r. Po połączeniu Filii AR w Poznaniu z WSI i utworzeniu ATR w 1974 r. został kierownikiem Zakładu Melioracji i Meteorologii Instytutu Rolniczego (później Katedry Melioracji i Użytków Zielonych Wydziału Rolniczego ATR), pełniąc tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1993 r. Jednocześnie w latach 1975-81 był prodziekanem Wydziału Rolniczego, a w latach 1981-82 rektorem ATR - po raz pierwszy w historii Uczelni demokratycznie wybranym. Z inicjatywy Profesora Wydział Rolniczy ATR uzyskał w 1984 r. pełne prawa akademickie.
Był członkiem Komitet Uprawy Roślin PAN (1972 -84), Komitetu Melioracji PAN 1978-84), Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego (1956-70) i Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (1971-81). Zorganizował Oddział Bydgoski Polskiego Towarzystwo Nauk Agrotechnicznych (był członkiem zarządu w Bydgoszczy i członkiem Zarządu Głównego).
W 1980 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 roku został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego. W dorobku posiada ponad 170 prac naukowych, w tym 67 oryginalnych samodzielnych i 8 książek oraz 5 patentów. Osiągnięcia dotyczą opracowań: zależności polowego zużycia wody od wysokości plonów i rodzajów gleby, metod pomiaru transplantacji łanu, zależności efektów deszczowania od rodzajów gleby i opadów atmosferycznych oraz metod sterowania deszczowaniem w skali łanu i gospodarstwa na podstawie opadów atmosferycznych. Wypromował 5 doktorów, zrecenzował 11 prac doktorskich i 5 habilitacyjnych.
Uzyskał nagrodę indywidualną MNiSW w 1978 r., odznaczony został Krzyżem Kawalerskim oraz Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1996 roku nadano Profesorowi pierwszy w dziejach ATR tytuł doktora honoris causa.
Zmarł 3 czerwca 2013 roku.
Urodził się 21 kwietnia 1921 w Rokitnie na Ukrainie. Ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej (specjalność teletechnika) w 1951 r. W tej samej uczelni obronił pracę doktorską "Teoria kabla koncentrycznego o izolacji polietylenowo-ferrytowej" w 1960 r.
W latach 1948-82 pracował w Politechnice Gdańskiej, kolejno jako asystent (1948-53), adiunkt (1953-57), zastępca profesora (1957-61), starszy wykładowca (1961-64) i profesor nadzwyczajny (1964-82). Pełnił tam funkcje: p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej (1956-65), kierownika Katedry Teletransmisji (1966-69), dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej (1969-71), kierownika Zakładu Teletransmisji (1972-74) potem Zakładu Teleelektroniki (1974-82), zastępcy dyrektora Instytutu Telekomunikacji (1979-82). Był również w Politechnice Gdańskiej m.in. dziekanem Wydziału Elektroniki w latach 1966-67 i 1971-72.
Jednocześnie w latach 1971-84 pracował w WSI (od 1974 r. ATR) w Bydgoszczy jako profesor nadzwyczajny w Instytucie Telekomunikacji i Elektrotechniki oraz rektor ATR w latach 1984-84.
Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1964 r.
Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji Komitetu Nauki i Techniki, przewodniczącym Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki, członkiem Rady Naukowej Naukowo-Produkcyjnego Centrum Półprzewodników oraz członkiem Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Francaise.
W ramach działalności naukowej i dydaktycznej zajmował się konstrukcją i technologią urządzeń teletransmisyjnych oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb kontroli produkcji w przemyśle elektronicznym i teleelektronicznym. Stworzył w Politechnice Gdańskiej pionierski ośrodek badawczy z zakresu technologii sprzętu elektronicznego i teleelektronicznego oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie nagrodą Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki, otrzymał 4 nagrody indywidualne Ministerstwa SzW oraz nagrodę zespołową Ministra Przemysłu Maszynowego. W 1989 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie.
Zmarł 20 marca 1998 roku.
Urodził się 3 czerwca 1925 we Wrzawach. W 1951 r. ukończył Wydział Rolniczy Uniwersytetu Poznańskiego (obecnie Uniwersytetu Adama Mickiewicza). Rozprawę doktorską "Własności chemiczne czarnych ziem kujawskich na tle środowiska geograficznego" obronił w 1960 r. w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu, a habilitacyjną "Geneza i właściwości gleb uprawnych wytworzonych z gliny zwałowej na Wysoczyźnie Kujawskiej" w tej samej Uczelni w 1968 r.
W latach 1951-69 pracował w Katedrze Gleboznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego (później Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu) na stanowiskach asystenta i adiunkta. W międzyczasie odbył staż naukowy w Rutgers the State University.
Był współorganizatorem bydgoskiej Filii Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, która została powołana w 1969 r. W latach 1969-74 pełnił kolejno funkcje pełnomocnika rektora ds. bydgoskiej Filii, prodziekana i dziekana Zamiejscowego Wydziału Rolniczego WSR w Poznaniu. Z chwilą powołania Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy w 1974 r. pełnił funkcję prorektora ds. nauki w latach 1974-81, prodziekana Wydziału Rolniczego w latach 1981-84, rektora w latach 1984-90 oraz kierownika Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Rolniczym od 1985 r.
Za swoje wybitne osiągnięcia naukowe w 1976 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1985 tytuł profesora zwyczajnego. W dorobku naukowym znajduje się ponad 85 prac monograficznych, rozpraw i artykułów naukowych z dziedziny gleboznawstwa, kartografii, genezy, chemii i fizykochemii gleb. Był promotorem 8 rozpraw doktorskich i 5 habilitacyjnych oraz recenzentem wielu publikacji naukowych i dysertacji. Opiniował dorobek naukowy do uzyskania tytułów profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego wielu pracowników z różnych ośrodków naukowych w Polsce.
Był członkiem krajowych i międzynarodowych organizacji i towarzystwach naukowych m.in.: Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego od 1951 r. (w latach 1979-88 członek Zarządu Głównego), Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego od 1964 r., Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN od 1976 r., Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk od 1963 r., Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego od 1972 r.
Za pracę naukową i organizacyjną został uhonorowany 6 nagrodami ministerialnymi oraz odznaczeniami państwowymi, w tym Krzyżem Komandorskim OOP.
Zmarł 16 stycznia 1995 r. w Bydgoszczy. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Starofarnym w Bydgoszczy.
Urodził się 7 grudnia 1938 r. w Smolarach. W 1961 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej. Pracę doktorską "Zastosowanie wybranych metod aproksymacji losowych zmian naprężeń do wyznaczania trwałości zmęczeniowej" obronił w Politechnice Poznańskiej w 1975 r., a habilitacyjną "Ocena trwałości zmęczeniowej elementów maszyn w warunkach obciążeń losowych i programowych" w Politechnice Warszawskiej w 1981 r.
Od 1966 r. pracuje w Akademii Techniczno-Rolniczej (ówczesnej WSI) na Wydziale Mechanicznym, kolejno na stanowiskach asystenta (1966-67), lektora (1967-69), wykładowcy (1969-75), adiunkta (1975-82), docenta (1982-88), profesora nadzwyczajnego (1988-91), profesora zwyczajnego ATR (1991-98), profesora (od 1998). Od 1982 r. jest kierownikiem Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn na tym wydziale. W latach 1981-84 był prodziekanem ds. nauki Wydziału Mechanicznego. W wyniku wyborów w 1990 r. został rektorem Akademii Techniczno-Rolniczej i pełnił tę funkcję do 1993 r.
Jednocześnie w latach 1985-90 pracował w Politechnice Gdańskiej, najpierw jako docent, następnie profesor nadzwyczajny w Katedrze Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn. Od 1995 jest też zatrudniony jako profesor w Instytucie Lotnictwa w Warszawie.
Był członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1985-90) oraz Komitetu Badań Naukowych, najpierw w Sekcji Mechaniki w Budowie i Eksploatacji Maszyn (1991-97), później Sekcji Eksploatacji, Wibroakustyki i Diagnostyki Maszyn i Systemów (1994-97).
Aktywnie uczestniczy w pracach wielu towarzystw i organizacji naukowych, będąc członkiem m.in.: European Structural Integrity Society, the Society of Experimental Mechanics, Polskiego Komitetu ESIS przy Prezydium PAN, Akademii Inżynierskiej w Polsce, Komitetu Budowy Maszyn PAN (przewodniczący 1993-1999) oraz zarządu Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego (wiceprezes 1988-90). Współuczestniczył w powołaniu Polskiego Towarzystwa Pojazdów Ekologicznych, w którym od 1997 r. jest członkiem zarządu.
Za wybitne osiągnięcia naukowe w 1987 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Opublikował ponad 150 prac naukowych z zakresu konstrukcji maszyn, w tym 7 podręczników akademickich i 2 monografie książkowe. Stworzył w środowisku ATR szkołę naukową z zakresu zmęczeniowego pękania materiałów i konstrukcji. Wypromował 7 doktorów, recenzował szereg rozpraw doktorskich i habilitacyjnych oraz dokonał oceny dorobku naukowego 4 kandydatów do tytułu profesora.
Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne został nagrodzony m.in. 5 nagrodami MNiSW i 4 nagrodami MEN, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz wyróżniony Srebrną i Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i Złotą Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej.
Urodził się 26 listopada 1946 r. w Mrocznie. W 1971 r. ukończył chemię w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W macierzystej uczelni obronił w 1979 r. pracę doktorską
"Badanie czułości spektralnej epoksyestrów podstawionych pochodnych kwasu cynamonowego". Habilitację uzyskał w 1990 r. na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie rozprawy "Monomeryczne i polimeryczne pochodne Różu bengalskiego. Synteza, fotochemia i charakterystyka spektroskopowa". Staż naukowy odbył w Centrum Badań Fotochemicznych Uniwersytetu Stanowego w Bowling Green w stanie Ohio (USA) oraz w Karolinska Intitutet w Sztokholmie.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę naukową w Akademii Techniczno-Rolniczej (ówczesnej WSI) na Wydziale Technologii Chemicznej (przemianowanej w 1985 roku na Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej), zajmując kolejno stanowiska asystenta i starszego asystenta (1971-79), adiunkta (1979-90), docenta (1990-91), profesora nadzwyczajnego (1991-2000). Od 1991 roku pełni funkcję kierownika Katedry Fizykochemii i Technologii Związków Organicznych oraz Zakładu Chemii Fizycznej. W latach 1992-93 był prodziekanem ds. nauki Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej. W 1993 r. został wybrany rektorem ATR i pełnił tę funkcję przez 3-letnią kadencję.
Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego oraz Europejskiego Towarzystwa Fotochemicznego (w latach 1994-1998 członek Europejskiego Komitetu Wykonawczego).
Tytuł profesora otrzymał w 1997 roku. Opublikował około 220 prac naukowych z zakresu chemii fizycznej i fotochemii w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz materiałach konferencyjnych. Wypromował 3 doktorów, recenzował 3 rozprawy doktorskie i 2 habilitacyjne.
Za osiągnięcia naukowe został wyróżniony 4 indywidualnymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej oraz doroczną nagrodą Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
Zmarł 9 maja 2010 roku w Bydgoszczy.
Janusz SEMPRUCH urodził się 15 grudnia 1953 roku w Bydgoszczy. Związany zawodowo i naukowo z Uniwersytetem Technologiczno - Przyrodniczym w Bydgoszczy (do roku 2007 Akademia Techniczno-Rolnicza) od 38 lat. Wcześniej przez pięć lat był jej studentem, w okresie studiów brał udział w pracach naukowych prowadzonych w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn. Te doświadczenia zdecydowały o wyborze drogi zawodowej, pozwoliły także na przedstawienie po pięciu latach rozprawy doktorskiej nt.” Rozwój pęknięć zmęczeniowych w cylindrycznych próbkach stalowych w warunkach zmiennego skręcania”. Obrona pracy miała miejsce w roku 1983 na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Częstochowskiej. Praca habilitacyjna na temat: „Kryterium wytrzymałości zmęczeniowej stali konstrukcyjnej 25 CrMo4 w warunkach złożonego stanu naprężenia” oraz dorobek naukowy zgromadzony w okresie do roku 1992 pozwoliły na przystąpienie do kolokwium habilitacyjnego przed Radą Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH w Krakowie i uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn. Postępowanie o nadanie tytułu naukowego przeprowadzone zostało przez Radę Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej; zakończyło się nadaniem tytułu naukowego profesora nauk technicznych w dniu 09.12.2002 roku. Ważnym elementem kształtowania osobowości zawodowej był blisko 2 letni pobyt na RWTH Aachen w latach 1985-87. W okresie tym zatrudniony był w Institut fuer Werkstoffkunde tej Uczelni (na podstawie stypendium DAAD), oraz zarejestrowany jako wolny student (studia „bez zakończenia”) korzystając przez trzy semestry z możliwości brania udziału w wybranych zajęciach i uzyskując stosowne zaświadczenie o zaliczeniu trzech semestrów zajęć z języka niemieckiego. Ważnym także był jednomiesięczny pobyt w Uniwesitaet Paderborn, na podstawie indywidualnego stypendium TEMPUS (1997).
W dorobku naukowym profesora Janusz SEMPRUCHA wyróżnić można kilka grup problemów, wokół których koncentrują się prace i osiągnięcia naukowe. Pierwsze cztery dotyczą w ogólności problematyki oceny trwałości i wytrzymałości zmęczeniowej materiałów i elementów konstrukcyjnych (metalowe tworzywa konstrukcyjne). Badania te koncentrują się w zakresie ograniczonej i nieograniczonej trwałości zmęczeniowej i w sposób szczególny dotyczą problematyki programowanych badań zmęczeniowych (modelowanie obciążeń eksploatacyjnych z wykorzystaniem metod statystycznej oceny przebiegów losowych, ich schematyzacji, budowy programów obciążeń dla wykorzystania w badaniach i obliczeniach, budowa specjalistycznych stanowisk badawczych), wykorzystania opisu zaczerpniętego z mechaniki pękania do oceny trwałości zmęczeniowej na etapie rozwoju pęknięcia zmęczeniowego w warunkach zmiennego skręcania (próbki z ostrym karbem jako inicjatorem pęknięcia, specjalistyczna metodyka i stanowisko badawcze umożliwiające śledzenie prędkości i topografii pęknięcia na próbce cylindrycznej) oraz złożonych – nieproporcjonalnych – stanów obciążeń zmęczeniowych (także złożonych stanów naprężenia i odkształcenia). Aktualnie zainteresowania te dotyczą problematyki estymowania przybliżonych charakterystyk zmęczeniowych z wykorzystaniem istniejącego stanu wiedzy. Prace te bazują na idei sztucznych sieci neuronowych, jak i określeniu zakresów zastosowań znanych metod analitycznych. W tym obszarze realizowana jest
praca z zakresu wykorzystania minipróbek w badaniach zmęczeniowych. Najnowsze publikacje dotyczą też powiązania idei programowanych badaniach zmęczeniowych z modelowaniem przebiegu zmian złożonego stanu obciążeń zmęczeniowych.
Odrębną, możliwą do wyróżnienia grupą zagadnień są problemy związane z modelowaniem (głównie kinematycznym i dynamicznym) urządzeń transportu wewnątrzzakładowego. Modelowanie to ma na celu uzyskanie danych dla procesu projektowo – konstrukcyjnego urządzeń, jak i poprawnej (efektywnej) ich eksploatacji.
Zgromadzony dorobek naukowy mieści się w dziedzinie nauk technicznych, dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn, specjalności podstawy konstrukcji maszyn. Opublikował ogółem185 prac. Jest autorem następujących opracowań zwartych:
Wspomaganie komputerowe projektowania inżynierskiego, podręcznik akademicki, (współautor T. Tomaszewski, A. Cichański), Wydawnictwa Uczelniane UTP Bydgoszcz, 2014,
Metody doświadczalne w zmęczeniu materiałów i konstrukcji, monografia pod redakcja J. Sempruch, Wydawnictwo Naukowe ITE, Radom 2009, ISBN 978-83-7204-804-2.
Podstawy Konstrukcji Maszyn z CAD, Połączenia i elementy podatne, podręcznik akademicki, (współautor T. Piątkowski), PWSZ Piła, 2006, ISBN 83-89795-17-5.
Środki techniczne transportu wewnętrznego, podręcznik akademicki, (współautor T. Piątkowski), Wydawnictwa Uczelniane ATR Bydgoszcz, 2002, ISBN 83-87274-14-3.
Development in machine design and control theory, monografia pod redakcją i przy współautorstwie J. Sempruch, Wydawnictwa Uczelniane ATR Bydgoszcz, 2002 stron 112, ISBN 83-87274-39-9.
Development in machinery design and control. Book 2. Wydawnictwo Uczelniane ATR Bydgoszcz. Zbiór monografii -współredakcja K.Peszyński, 2003 stron 104, ISBN 83-89334-80-1.
„Kryterium wytrzymałości zmęczeniowej stali konstrukcyjnej 25 CrMo4 w warunkach złożonego stanu naprężenia”. Rozprawy nr 51, Wydawnictwo Uczelniane ATR, Bydgoszcz 1992.
Maszynoznawstwo i transport wewnątrzzakładowy. Skrypt ATR, Bydgoszcz 1992, współautorstwo J.Szala i T. Topoliński.
Profesor Janusz SEMPRUCH jest promotorem sześciu zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem w 10 przewodach doktorskich, opiekunem 2 przewodów habilitacyjnych i recenzentem w 8 przewodach habilitacyjnych, 2 postępowaniach o nadanie tytułu naukowego profesora i recenzentem wydawniczym 5 rozpraw habilitacyjnych.
Zespół młodych pracowników nauki kierunkowany przez profesora Semprucha, aktywny w problematyce metod numerycznych, obliczeń zmęczeniowych i komputerowego wspomagania prac inżynierskich, stanowi zaczątek szkoły naukowej w wymienionej problematyce.
Dorobek dydaktyczny jest związany głównie z kierunkiem kształcenia Mechanika i Budowa Maszyn oraz Transport. Prowadził i prowadzi zajęcia z przedmiotów: Podstawy Konstrukcji Maszyn, Podstawy Budowy Maszyn, Technologiczność Konstrukcji, Komputerowe Wspomaganie Projektowania (CAD), Transport Wewnątrzzakładowy. Prowadzi także Seminarium Dyplomowe dla studentów studiów stacjonarnych , specjalność – „konstrukcja maszyn i urządzeń” (studia pierwszego stopnia) oraz „metody komputerowe w projektowaniu układów mechanicznych” (studia drugiego stopnia). Przedmiotem szczególnego zainteresowania jest kształcenie ustawiczne. Swoją erudycję w tym zakresie kształtował reprezentując ATR w latach 1993 – 1996 w SEFI (Societe Europeenne la Formation des Ingenieurs oraz podejmując indywidualne członkostwo w IGIP (International Gesellschaft fuer Ingenieurpaedagogik). Efektem tych kontaktów jest istotne rozszerzenie oferty w zakresie kształcenia ustawicznego. Osiągnięciami w tym obszarze działalności dydaktycznej są:
uruchomienie studium podyplomowego z komputerowego wspomagania prac inżynierskich na Wydziale Inżynierii Mechanicznej, jedenaście lat realizacji (współautorstwo),
poczynając od roku 2003 uruchomienie i kierowanie Studium Doktoranckim na Wydziale Inżynierii Mechanicznej UTP, w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn.
Był i jest organizatorem konferencji naukowych i sympozjów:
Sympozjum naukowe „Zmęczenie i Mechanika Pękania”, organizowane we współpracy z Międzysekcyjnym Zespołem Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji KBM PAN, w 1992 r. – sekretarz Komitetu
Organizacyjnego, w latach 1994, 1996 i 1998 v-ce przewodniczący, a w latach 2000 - 2016 przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Sympozjum,
konferencji naukowej „Postępy w Konstrukcji i Sterowaniu” organizowanej przez Katedrę Sterowania i Konstrukcji Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP, współorganizowanej przez profesora od 1997 do 2009; konferencja skupi każdorazowo około 50 uczestników, gości zagranicznych, przedstawicieli środowisk naukowych Polski, przedstawicieli przemysłu - przewodniczący Komitetu Naukowego.
Był i jest członkiem licznych komitetów naukowych konferencji. Działa w licznych komitetach i towarzystwach naukowych m.in. jest członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN, członkiem a zarazem przewodniczący Międzysekcyjnego Zespołu Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji KBM PAN, członkiem Polskiego Komitetu Teorii Maszyn i Mechanizmów KBM PAN, członkiem ESIS – Europen Structural Integrity Society, członkiem Polskiej Grupy Mechaniki Pękania, członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego oraz SIMP-u.
Poza przedstawionym zarysem działalności naukowej i dydaktycznej istotne znaczenie w życiorysie zawodowym profesora Janusza SEMPRUCHA ma działalność organizacyjna. Był kierownikiem pracowni CAD w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn, prodziekanem ds. nauki na Wydziale Mechanicznym ATR (1993), prorektorem ds. nauki ATR (1993 –1996) i rektorem ATR (1996-2002), kierował Katedrą Sterowania i Konstrukcji (1996 – 2009), od 2009 jest dyrektorem Instytutu Mechaniki i Konstrukcji Maszyn WIM UTP i zarazem kierownikiem Zakładu Metod Komputerowych w tym Instytucie – do roku 2012, członkiem Rady Wydziału Inżynierii Mechanicznej UTP od 1993 oraz członkiem Senatu UTP nieprzerwanie od 1993 do 2012. Od roku 2002 do 2014 związany był także z PWSZ w Pile, z Instytutem Politechnicznym.
Wykraczające poza ramy Wydziału zasługi profesora Janusza SEMPRUCHA dla Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego, związane są z pełnionymi funkcjami prorektora ds. nauki, a przede wszystkim z dwoma kadencjami pełnienia funkcji rektora. Materialnym wyrazem tej aktywności jest budynek Audytorium Novum z salą audytoryjną na ponad 500 miejsc i kompleksem sal dydaktycznych.
Urodził się 7 lipca 1945 r. w Milkuszkach. W 1968 r. ukończył Wydział Rolniczy Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie –Kortowie ( obecnie Uniwersytet Warmińsko-Mazurski). Pracę doktorską „ Reakcja stokłosy uniolowatej (Bromus unioloides H.B.K) na zróżnicowany poziom wilgotności gleby i nawożenia azotem” obronił w 1981r., a habilitacyjną „Wydajność i wartość pokarmowa mieszanek koniczyny perskiej z życicą mieszańcową i westerwoldzką” w Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy ( obecnie Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy) w 1993r. Od 1973 r. do przejścia na emeryturę w 2015r. pracował w UTP na Wydziale Rolnictwa i Biotechnologii, na stanowiskach kolejno od starszego asystenta do profesora zwyczajnego. Pełnił w Uczelni następujące funkcje: kierownik Katedry Agrotechnologii (1996-2015), prodziekan ds. nauki (1993-1996), dziekan (1996-2002), rektor (2002-2008). Pełniąc funkcję rektora przyczynił się m.in. do uzyskania statusu uczelni uniwersyteckiej, współuczestniczył w utworzeniu Regionalnego Centrum Innowacyjności, Wydziału Zarządzania, nowoczesnej hali wegetacyjnej. Uczestniczył w działalności wielu organizacji naukowych, gospodarczych i społecznych w regionie i kraju m.in. w Komitecie Uprawy Roślin PAN- członek(1999-2002)- przewodniczący(2011-2014), Kolegium Naukowym przy Ministrze Rolnictwa i Rozwoju Wsi od 2005r., Państwowej Komisji Akredytacyjnej w 2002r., Konferencji Dziekanów Wydziałów Rolniczych-organizator i pierwszy przewodniczący(1999-2002), Konwencie b. Rektorów Bydgoszczy-przewodniczący(2008-2012), Fundacji Rozwoju Akademii Muzycznej w Bydgoszczy-Fundator od 2009r, Radzie Rozwoju Miasta Bydgoszczy od 2008r. . Opublikował 117 prac naukowych z zakresu technologii uprawy roślin rolniczych i ochrony środowiska. Wypromował trzech doktorów, wykonał kilkadziesiąt recenzji doktorskich, habilitacyjnych, ocen w postępowaniu o tytuł naukowy i trzech na tytuł doktora honoris causa. Uznanie i rozpoznawalność w środowisku naukowym sprawiły, że został wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, nagrodami Ministra Edukacji Narodowej, Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Sportu, wyróżnieniem Rady Polskich Inżynierów w Ameryce Północnej: The Honorary Distinction of the Council to Zbigniew Skinder, Medalem „SOLIDARNOŚCI”- Zasłużony dla Regionu Bydgoskiego, Medalem za Zasługi i Członkostwem Honorowym Naczelnej Organizacji Technicznej, Medalami Wojewody Kujawsko-Pomorskiego i Prezydenta Bydgoszczy za szczególne zasługi dla województwa i miasta.
Urodził się 9.02.1951 r. w Legnicy. Jest absolwentem Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej, który ukończył w 1974 r. uzyskując stopień magistra inżyniera. Stopień doktora uzyskał na Politechnice Gdańskiej w 1983 roku, a doktora habilitowanego na Uniwersytecie Wrocławskim w 1991 r. W styczniu 2016 r. Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria materiałowa.
Na dorobek naukowy prof. Bukaluka składa się 68 opublikowanych oryginalnych prac naukowych, w tym 41 prac w międzynarodowych czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej, a także trzy monografie. Uczestniczył w 47 konferencjach międzynarodowych, prezentując na nich 53 referaty i w 22 krajowych (26 referatów). Swoje osiągnięcia naukowe prezentował także w trakcie 38 seminariów organizowanych na zaproszenie międzynarodowych instytucji naukowych i uczelni zagranicznych, m.in. w ośrodku CERN w Genewie, w Austrii (Technische Universität Wien, Leopold Franzens Universität Innsbruck), Chinach (Ningbo University, Shanghai Institute of Science & Technology) Francji (Universite Joseph Fourier Grenoble, INPG Grenoble, CNRS Grenoble, INPT Toulouse) Niemczech (Universität Kassel, Universität Heidelberg, Fritz-Haber-Institut der Max Planck Gesellschaft, Technische Universität Mannheim, Technische Universität Brandenburg), Rosji (Bauman University Moscow), Szwajcarii (EPFL Lausanne, EPFL Neuchatel) Szwecji (Linköping University, Uppsala University), Tajlandii (Kasetsart University Bangkok), Turcji (Nigde University), Ukrainie (Politechnika w Odessie, Politechnika we Lwowie), USA (Princeton University, Tarleton University).
Prof. Bukaluk był koordynatorem wielu projektów międzynarodowych, realizowanych m.in. w ramach programów: TEMPUS, VISBY, Instytutu Szwedzkiego, Leonardo da Vinci, 6. Programu Ramowego Unii Europejskiej, Deutscheforschungsgemeinschaft, Austriackiego Federalnego Ministerstwa Nauki, Badań Naukowych i Gospodarki. Kierował także czterema grantami badawczymi, (dwa projekty KBN i dwa MNiSzW) finansowanymi w Polsce. W latach 2002-2008 z nominacji Marszałka Województwa kierował pracami przy opracowaniu Regionalnej Strategii Innowacji Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W ramach swojej działalności naukowej prof. Bukaluk odbył również staże naukowe w Technische Universität Wien, CNRS Grenoble, Universite Joseph Fourier Grenoble, University Linköping, Universität Kassel, Leopold Franzens Universität Innsbruck.
Za swoją działalność otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. w 1998 r. wyróżnienie European Training Foundation (ETF) z Turynu za wzorową realizację Projektu TEMPUS-a SJEP-09418-95 (jedno z 21 wyróżnień przyznanych w Unii Europejskiej). W tym samym 1998 r. otrzymał medal za zasługi dla Universite J. Fourier Grenoble I.W latach 1984, 1998, 2009, 2010, 2011, 2013 za swoją działalność został uhonorowany nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2000 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, a w 2005 r. – nagrodę Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego w dziedzinie „Nauka, technologia, postęp techniczny”. W 2010 r. rektor i senat Odlar Yurdu University w Baku przyznały mu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój uniwersytetu i współpracy Polski z Azerbejdżanem. W 2011 r. został laureatem nagrody „Aurea Praxis” Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji za realizację koncepcji
Regionalnego Centrum Innowacyjności przy Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy. W tym samym roku otrzymał nagrodę „Przyjaciel Pracodawcy 2011” Związku Pracodawców RP.
Prof. Antoni Bukaluk w ramach działalności prowadzonej w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. J.J. Śniadeckich w Bydgoszczy przez 9 lat pełnił funkcję dyrektora instytutu, przez 7 lat funkcję prorektora ds. nauki i przez 8 lat funkcję rektora Uniwersytetu. Był autorem koncepcji i walnie przyczynił się do utworzenia Regionalnego Centrum Innowacyjności, Centrum Transferu Technologii i Inkubatora Innowacyjności przy UTP, a także sieci akredytowanych laboratoriów zorganizowanych w Centra Kompetencji wirtualnej sieci Instytutu Autostrada Innowacji i Technologii (IATI - wspólna inicjatywa uczelni technicznych z 2014 r.).
Urodził się w 1955 roku. W 1974 ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Bydgoszczy, natomiast w roku 1979 studia na ówczesnej Akademii Techniczno-Rolniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1986 roku na Politechnice Gdańskiej, tam też habilitował się 12 lat później. Od 1979 roku związany z Uniwersytetem Technologiczno-Przyrodniczym. W 2010 roku uzyskał tytuł profesora nauk technicznych UTP.
Na przestrzeni lat pełnił wiele funkcji na uczelni. Od 1996 roku członek Rady Wydziału Mechanicznego, a także senatu ówczesnej Akademii Techniczno-Rolniczej. Prodziekan ds. Nauki Wydziału Mechanicznego ATR, kierownik Zakładu Inżynierii Biomedycznej, Prorektor ds. organizacji i rozwoju ATR/UTP, Przewodniczący Senackiej Komisji Statutowej, Rektor UTP.
W pracy naukowej specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu inżynierii mechanicznej i inżynierii biomedycznej.